کارتریج لانسولین 70/30

موارد مصرف

70/30 یک فرمول انسولین با نسبت ثابت است که برای بهبود کنترل قند خون در بیماران بزرگسال مبتلا به دیابت قندی نشان داده شده است.

نحوه مصرف و بهترین زمان مصرف

قبل از استفاده 70/30 بصری را بازرسی کنید. این ماده نباید حاوی ذرات باشد و پس از مخلوط شدن باید یکنواخت ابر ظاهر شود. در صورت مشاهده ذرات از 70/30 استفاده نکنید. 70/30 را با هیچ انسولین یا رقیق کننده دیگری مخلوط نکنید. از قلم 70/30 با احتیاط در بیماران دارای نقص بینایی استفاده کنید که ممکن است به کلیک های شنیدنی تکیه کند تا دوز آنها را بزنید. روش تجویز: 30/70 باید فقط به صورت زیر جلدی تجویز شود. در بافت زیر جلدی دیواره شکم ، ران ، بازو یا باسن تجویز کنید. مکانهای تزریق را در همان منطقه از یک تزریق به محل دیگر بچرخانید تا خطر ابتلا به لیپودیستروفی و ​​آمیلوئیدوز جلدی موضعی کاهش یابد. به مناطقی از لیپودیستروفی یا آمیلوئیدوز جلدی موضعی تزریق نشوید. در حین تغییر در رژیم انسولین بیمار ، فرکانس نظارت بر قند خون را افزایش دهید. شماره 70/30 قلم را در 1 واحد افزایش می دهد. از 70/30 به صورت داخل وریدی یا عضلانی استفاده نکنید و در پمپ تزریق انسولین از 70/30 استفاده نکنید

موارد منع مصرف

در طول قسمت هایپوگلیسمی [رجوع کنید به هشدارها و اقدامات احتیاطی  در بیمارانی که نسبت به 30/30 و یا هر یک از مواد تحریک کننده آن واکنش حساسیت داشته اند.

موارد احتیاط مصرف

قلم 70/30 هرگز نباید بین بیماران تقسیم شود ، حتی اگر سوزن تغییر کند. بیمارانی که از ویال 70/30 استفاده می کنند ، هرگز نباید سوزن یا سرنگ را با شخص دیگری به اشتراک بگذارند. اشتراک گذاری خطر انتقال پاتوژنهای منتقله از خون را در پی دارد. هیپرگلیسمی یا هیپوگلیسمی با تغییر رژیم انسولین: تغییر در رژیم انسولین (به عنوان مثال ، مقاومت به انسولین ، سازنده ، نوع ، محل تزریق یا روش تجویز) ممکن است بر کنترل گلیسمی تأثیر بگذارد و مستعد ابتلا به هیپوگلیسمی باشد. تزریق انسولین مکرر به مناطقی از لیپودیستروفی یا آمیلوئیدوز پوستی موضعی گزارش شده است که منجر به قند خون می شود. و تغییر ناگهانی در محل تزریق (به ناحیه تحت تأثیر) گزارش شده است که منجر به هیپوگلیسمی می شود. هرگونه تغییر در رژیم انسولین بیمار را تحت نظارت دقیق پزشکی و افزایش فرکانس نظارت بر قند خون انجام دهید. به بیمارانی که بارها و بارها در مناطقی از لیپودیستروفی یا آمیلوئیدوز جلدی موضعی تزریق شده اند ، توصیه کنید محل تزریق را به مناطق آلوده تغییر ندهند و از نزدیک فشار خون را کنترل کنند. برای بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 ، تنظیم میزان دوز محصولات ضد دیابتی همزمان ممکن است مورد نیاز باشد.

عوارض شایع بالای 10%

هیپوگلیسمی: هیپوگلیسمی رایج ترین عارضه جانبی مرتبط با انسولین ها از جمله 70/30 است. هیپوگلیسمی شدید می تواند باعث تشنج شود ، ممکن است تهدید کننده زندگی باشد یا باعث مرگ شود. هیپوگلیسمی می تواند توانایی تمرکز و زمان واکنش را مختل کند. این ممکن است یک فرد و دیگران را در شرایطی که این توانایی ها مهم هستند (به عنوان مثال ، رانندگی یا کار با ماشین های دیگر) در معرض خطر قرار دهند. هیپوگلیسمی می تواند به طور ناگهانی اتفاق بیفتد و علائم ممکن است در هر فرد متفاوت باشد و با گذشت زمان در یک فرد تغییر کند. آگاهی علامتی از هیپوگلیسمی ممکن است در بیماران مبتلا به دیابت طولانی مدت ، در بیماران مبتلا به بیماری عصب دیابتی ، در بیمارانی که از داروهایی استفاده می کنند که سیستم عصبی سمپاتیک را مسدود می کند (به عنوان مثال ، بتا بلاکرها) کمتر دیده. عوامل خطر برای هیپوگلیسمی: خطر ابتلا به هیپوگلیسمی بعد از تزریق به مدت زمان عمل انسولین مربوط می شود و به طور کلی ، بیشترین میزان اثر کاهش انسولین گلوکز در انسولین است. مانند تمام آماده سازی انسولین ، دوره زمان کاهش اثر گلوکز 70/30 ممکن است در افراد مختلف یا در زمان های مختلف در یک فرد متفاوت باشد و بستگی به شرایط بسیاری دارد ، از جمله منطقه تزریق و همچنین خونرسانی محل تزریق و دما. فاکتورهای دیگری که ممکن است خطر ابتلا به کمبود قند خون را افزایش دهد شامل تغییر در الگوی وعده غذایی (به عنوان مثال ، محتوای مغذی یا زمان وعده های غذایی) ، تغییر در سطح فعالیت بدنی یا تغییر در داروهای همزمان می باشد. بیماران مبتلا به نارسایی کلیوی یا کبدی ممکن است در معرض خطر بیشتری از ابتلا به هیپوگلیسمی قرار گیرند. راهکارهای کاهش خطر برای هیپوگلیسمی: برای تشخیص و مدیریت هیپوگلیسمی باید به بیماران و مراقبان آموزش داده شود. خود نظارت بر قند خون نقش اساسی در پیشگیری و مدیریت هیپوگلیسمی دارد. در بیمارانی که در معرض خطر بیشتری برای هیپوگلیسمی و بیمارانی قرار دارند که آگاهی علامتی از هیپوگلیسمی کاهش داده اند ، افزایش دفعات نظارت بر گلوکز خون توصیه می شود. واکنش های حساسیتی: آلرژی شدید ، تهدید کننده زندگی ، از جمله آنافیلاکسی ، می تواند در محصولات انسولین از جمله 70/30 رخ دهد. در صورت بروز واکنش های حساسیتی ، 70/30 را قطع کنید. طبق استاندارد مراقبت کنید و تا زمانی که علائم و علائم برطرف نشود نظارت 70/30 در بیمارانی که واکنش های حساسیت به 70/30 یا هر یک از مواد تحریک کننده آن داشته اند منع مصرف است . هیپوکالمی: تمام محصولات انسولین از جمله 70/30 باعث تغییر پتاسیم از خارج سلول به فضای داخل سلول می شوند و احتمالاً منجر به هیپوکالمی می شوند. هیپوکالمی درمان نشده ممکن است باعث فلج تنفسی ، آریتمی بطنی و مرگ شود. در صورت وجود نشانگر سطح پتاسیم در بیماران در معرض خطر ابتلا به هیپوکالمی نظارت کنید (به عنوان مثال ، بیمارانی که داروهای کاهش دهنده پتاسیم دارند ، بیمارانی که داروهای حساس به غلظت پتاسیم سرم مصرف می کنند). احتباس مایعات و نارسایی قلبی با مصرف همزمان آگونیست های PPAR-γ Tiazolidinediones (TZDs) ، که آگونیست های گیرنده فعال کننده پرولیفراتیو پراکسیزوم (PPAR) می باشند ، می توانند باعث حفظ مایعات مرتبط با دوز شوند ، بخصوص هنگامی که در انسولین استفاده می شود. احتباس مایعات ممکن است منجر به یا تشدید نارسایی قلبی شود. بیماران تحت درمان با انسولین از جمله 70/30 و آگونیست PPAR-gamma باید از نظر علائم و علائم نارسایی قلبی رعایت شوند. اگر نارسایی قلبی ایجاد شود ، باید مطابق با استانداردهای فعلی مراقبت مدیریت شود ، و قطع شود

شیردهی و بارداری

شیردهی: انسولین انسانی ، از جمله 70/30 ، به شیر انسان منتقل می شوند. هیچ گونه عارضه جانبی در نوزادان شیرده گزارش نشده است. ملاحظات بالینی: ضعیف بودن دیابت در دوران بارداری خطر مادر را برای کتواسیدوز دیابتی ، پره اکلامپسی ، سقط های خود به خود ، زایمان زودرس و عوارض زایمان افزایش می دهد. ضعیف کنترل شده دیابت خطر جنین را برای نقایص عمده هنگام تولد ، زایمان و مرگ و میر ناشی از ماکروزومی افزایش می دهد

مشکلات کبدی و کلیوی

اختلال کلیوی تأثیر نقص کلیوی بر فارماکوکینتیک و فارماکودینامیک 70/30 مورد مطالعه قرار نگرفته است [به فارماکولوژی بال. بیمارانی که اختلال کلیوی دارند بیشتر در معرض خطر هیپوگلیسمی قرار دارند و ممکن است نیاز به تنظیم بیشتر دز 70/30 و نظارت مکرر بر قند خون باشد.

تست های مورد نیاز